Son kez hakettiğini verelim...

Gözlerimin dolduğu anlar olmuştur bu hayatta. Hiç ağlamadım, birisi için asla. Sevdiğim değer verdiğim biri dahi olsa. Onca teknik adam geldi, giderken ağlayanı da gördüm, kaçarak gideni de. Maçta gole öyle sevineni oldu ki, gözlerim doldu. Öyle sevineni de oldu ki, hakikaten adam dedim. Maçtan sonra bir el sallayış vardır ya, tünele doğru giderken el sallarlar. O her el sallayanla büyüdük biz, bakınca gözlerindeki gururu gördük biz.

Gözlerim dolduran tek adam oldu işte. Rijkaard, Frank... Eskişehirspor maçındaki gole verdiği tepkiyle, galibiyet sonrası yüzünün gülmesiyle. 1.5 sezondur burada kaç kere içinden gelerek güldü ki zaten. Dimdik duruşundan hiçbir zaman bir şey kaybetmedi, taraftarına hep dimdik gözüktü. Şimdi sıra bizde, dimdik durma sırası bizde. Ona karşı son görevimizi yapalım diyoruz. Sizler de katılın, son kez hakettiğini gösterelim ona. Bugüne kadar yüzünü güldüremediğimiz adamın yüzünü güldürelim, hakettiğini veremediğimize hakettiğini verelim. Gelin destek olun, ağlayanlardan sonra birisi için de biz ağlayalım.

Rijkaard'ı Uğurluyoruz...

Rijkaard'ımızı Uğurluyoruz... İmkanı, gitme şansı olan herkes lütfen gitsin. Geleni karşılamak kolaydır da gideni uğurlamak zordur. Zor olanı yapmak olsun görevimiz.